Szary Szafran(MT)-nieśmiały miziak pojechał do domu :)

» Czw mar 08, 2007 12:41

Szafranik juz jest miziakiem :mrgreen:

, co nie zmienia faktu, ze boidupcem nadal troszkę jest

Posiłki jada pod stołem, lub koło kibelka, bo tam bezpiecznie. jak ja chodze po mieszkaniu, to on zawsze gdzieś z boku lezy. Płoszy go nawet mówienie do niego. Ale jest lepiej

Mizianki na środku pokoju odchodzą już codziennie

Muszę się tylko spokojnie poruszać, by go nie spłoszyć.
I tak dziś rano zmieniłam poziom z łóżka na dywan i taczeło się mizianie

najpierw nieśmiało

potem na całą długość

i pod bródką

potem było ocieranie sie o moją gołą stopę :oops:

przytulanie do uda

jeden boczek

drugi boczek

i juuuż koniec? jaka praca? miziaj mnie tu takiego pięknego :lol:

» Czw mar 08, 2007 12:57

jakie cuuuuudo....

» Czw mar 08, 2007 13:20

On jest przecudny! Jak ja żałuję, że w domu nie można mieć nieskończenie wiele kotów.
Koty to wogóle po prostu cuda...Ja nie pojmuję, jak można nie mieć w domu kota! A takiego pięknego jak ten, to już wogóle spełnienie marzeń. Do tego wyrośnie z niego prawdziwy miziak

Nie to, żeby moje kicie były brzydkie, ale ten jest po prostu bossski!

» Czw mar 08, 2007 13:32

cudooooo

» Czw mar 08, 2007 14:33

Mysza pisze:

Cudny! Przypomina mi mojego Vice. Żałuję, że nie mogę, bo byłabym gotowa na porwanie :wink:

» Czw mar 08, 2007 19:06

Kciuki za domek dla miziaka :ok:

pozdrawiam
Agnieszka

» Pt mar 09, 2007 12:30 Szafranik i Dziewczynka?:)

Moze najpierw sie przywitam:)
Dzień dobry:))

Czas nie tylko Was czytac, ale i cos napisac od siebie

Szafran jest cudny! Przepiękny kociak!
Jeśli powiem, ze zakochałam sie od pierwszego wejrzenia to to nie bedzie nowość na tym forum, jak sadze?:)

Myszo, zastanawiam sie powaznie nad tym czy by nie poprosić Cie o oddanie go na Zoliborz..
Poprosiłabym od razu - ale zastanawiam sie czy on jest gotowy na pojawienie sie w domu, w którym jest 5,5 letnia dziewczynka?
Moja Łusia juz miała do czynienia z kotem - Milton mruczaco i przytulasnie potrafił dac jej do zrozumienia, ze nie zawsze ma ochote na zabawy i czasem chce po prostu spac na krzesle i wtedy mizianie w lapkę nie jest pożadane:) Tak więc Łusiek wie jak sie mieszka z kotem i że nie wolno mu wchodzic na głowe:)
Z drugiej strony Szafran jest jeszcze w fazie powtórnego oswajania i kontakt z domem, w którym jest troche biegania i smiechu moze byc dla niego za trudny..
Nie wiem..

Poprosze o wskazówki:)
Co Wam podpowiada doświadczenie i intuicja?

Pozdr,

JasminTea
(Marta)

» Pt mar 09, 2007 13:01

jej!

no dobra, to ja nic nie mowie, zeby nie zapeszac

ale sie cieszyc juz po cichutku moge?

» Pt mar 09, 2007 20:51

Ja też nie wiem jakby to było.
Myślałam ooddaniu go do domu bez dzieci ze względu na łatwiejszą adaptację, która przecież i tak prosta nie będzie.
Ale wszystko kwestia nastawienia, czasu no i miłości. Jak dziecko rozumie, że kotek będzie się bał, da się owszem pogłaskać, ale na początku gdzieś w jakimś koncie, a na wspólną zabawę trzeba poczekać, to przecież ok. No i dorośli też to muszą wiedzieć, że trzeba czasu, cierpliwości i delikatności. Żadnych klapsów czy innego przymusu, bo kot się wycofuje wtedy.
No i jeszcze mamy grzybka, który na szczęście się nie rozrasta i w tej chwili chyba już nie zaraza, ale jemu grzyb wyszedł w kilka dni po zmianie domu, więc stres spowodował aż taki spadek odporności.
Teraz jest pierwszy raz zaszczepiony przeciw grzybicy i leki dostaje, ale jakieś minimalne ryzyko jest.
No i w domu wszyscy zdrowi musieliby być. Zdrowy człowiek ma marne szanse zarażenia się, ale już podziębiony niestety spore.

» Pt mar 09, 2007 23:05

Wczasie oglądania Pottera była kolejna sesja miziankowa na dywanie

Szafran najpierw się bawił myszką, chodził gadał, sam nie wiedział czego chciał

W końcu podszedł i ułożył się neicały metr ode mnie. To już była zachęta dla mnie

Spokojnie usiadłam na podłodze, wyciągnęłam rękę i się zaczęło

A potem to już można kota tarmocić, przeciągać po dywanie, przewalać z boku na bok

Wszystko oczywiście spokojnie. Ćwiczyliśmy też mizianie się na kolanach.
Udało się osiągnąć dwie serie po dwie minuty :mrgreen:

Zaczyna wreszcie łapać, że na kolanach też może być przyjemnie, przestał tulić uszy jak go biorę. Pewnie jeszcze potrwa nim całkiem dobrze będzie kolana kojarzył, nie wiem czemu branie na kolana powodowała od razu spinianie się, tulenie uszu i kot zamierał oczekując na coś złego

Cieszę się, ze spokojem, cierpliwością i delikatnością można do niego dotrzeć.
On dopiero 9 dni temu wrócił z nieudanej adopcji, a postępy są bardzo widoczne, to dobrze wróży